• Prethodna
• 1 of 2
• Sledeća

            Maleno mesto Ečka, sa oko 4.000 stanovnika i 21. nacijom, koje je egzistiralo u 14 država, a da je ostalo na istom mestu, zbog blizine Zrenjanina, a pre svega svojoj atraktivnosti, često je odredište turista. Od Zrenjanina, Ečka je udaljena sedam kilometara, ali je zrenjaninskom industrijskom zonom zapravo spojena.

            U Ečki turiste dočekuje njen hroničar, gospodin Ervin Gazdag, koji iz ko zna kojeg džepa, vadi priče iz svog 30-togodišnjeg istraživačkog rada na njenoj prošlosti. Od njega se priče šire, kako o legendama tako i rivalstvu između danas većeg Zrenjanina i male Ečke, čija se istorija može pratiti bezmalo VI vekova (dok je bečkerečka vek duža).
            Rivlastvo između Ečke i Zrenjanina je samo uslovno. Da zabavi goste, i tako ga treba razumeti. Ečka ima tri crkve, aerodrom, s kojeg su poletali avioni u Desantu na Drvar, priče o carevima i velikašima koji su lovili u Carkoj bari, Kaštel ... Zrenjanin to nema.
            Prvo o imenu Ečka, o kojem ima mnogo nagađanja, ali nijedna potvrda. Ečani najviše vole onu o Atili Hunskom čiji je veliki vojni logor bio stacioniran upravo na mestu današnjeg sela. Legenda kaže da je hunski vođa prilikom jedne šetnje, u blizini logorskog bunara ugledao prelepu devojku u koju se zaljubio, a potom i oženio, ali je posle kratkog vremena ona umrla. Njeno ime je bilo Eče, a u znak sećanja na ovu ljubav, mesto je nazvano Ečka, mada istorijski podaci govore da je Atila Bič Božji imao sedam žena, od kojih nijednu tog imena. Ali, ako to nije bila Atilina žena, možda je bila ćerka? Ili nije?
            Zrenjaninci se hvale velikim gvozdenim mostom preko Begeja, nazvanim Elizabetin, potom Ajfelov jer je projektovan u Ajfelovom birou u Parizu. Zapravo je reč o „Bečkerečkoj ćupriji“ izgrađenoj 1904. godine, opevanoj u pesmi „Četir’ konja debela“ i uklonjenoj 1969. godine na čijem je mestu danas betonski pešački most. O mostu podignutom deceniju ranije, na osnovu projekta, takođe Ajfelovog biroa u Ečki, malo ko zna. Osim Ečana.
            Hram Uspenja Presvete Bogorodice (1746), „Uspenska“ ili „Varoška crkva“ jedna je od najstarijih u celosti sačuvanih građevina u Zrenjaninu, koja je odolela velikom požaru (1807). U Ečki se nalaze tri objekta duhovne i graditeljske baštine: srpska i rumunska pravoslavna i rimokatolička crkva. Pravoslavna crkva Svetog Nikolaja je nastarija, podignuta 1711. godine, kao molitveni dom srpskog življa, koji je u velikim seobama (1690), u većem broju naselio ovo mesto i još uvek podseća na te dane.
            Ečka ima Kaštel, a Zrenjanin ga nema. Evropski duh ovom banatskom naselju uz obalu Begeja, donela je i za vjek i vjekova ostavila porodica Lazara Lukača, imućnog jermenskog trgovca iz Erdelja, koji je 1781. godine kupio posed od oko 30.000 lanaca u Ečki. On je sa suprugom Sibilom (danas naziv hotela na ulazu u SRP „Stari Bejeg - Carka bara) i četiri sina ubrzao promene ovog sela vidljive do danas. Njegov naslednik, najstariji sin Janoš je izgradio pristanište koje je krajem XVIII veka imalo godišnji promet od 300.000 metričkih centi žitarica. Zahvaljujući gajenju hmelja i stručnjacima koje je doveo iz Nemačke, u Ečki je otvorio pivaru 1803. godine, pa je tako Ečka imala pristanište pre Zrenjanina, ali je Zrenjanin pre Ečke dobio pivaru (1745). Njegov brat Agošton ostaće upamćen po tome što je izgradio dvorac „Kaštel", svečano otvoren 29. avgusta 1820. godine, u kojem će se u narednim decenijama okupljati najuticajniji gosti iz cele Evrope, među kojima i ne mali broj krunisanih glava. Iste godine Zrenjaninci će dobiti Gradsku kuću, nekadašnju Županijsku palatu, i danas najlepšu i najznačajniju zgradu u Zrenjaninu.
            S druge strane Zrenjaninci imaju Gimnaziju, prvu iz 1839. kada je izgrađena i zgrada pozorišta, dok Ečani to nemaju. A nemaju ni „Dane piva“ i na tome su im, po rečima gospodina Ervina Gazdage, zavidni.

            Više fotografija na našoj Facebook stranici: https://www.facebook.com/topserbia