Deliblatsku peščaru nazivaju draguljem vojvođanske ravnice i Srbije. Taj epitet, peščara je zaslužila svojom jedinstvenošću, lepotom i bogatstvom biljnih i životinjskih vrsta koje je naseljavaju. Lepota Deliblatske peščare jeste u njenom kontrastu sa svim ostalim što se u Vojvodini može videti. Ona predstavlja nepregledne livade raznobojnih cvetova koje su brežuljcima razdvojene jedna od druge i šume niskog drveća, kroz koje je nemoguće prokrčiti put. Spokoj kojim odiše ova oaza prirode udaljena od bilo kakve civilizacije, je vrednost sama za sebe. Pruža se u pravcu jugoistok-severozapad banatskom ravnicom. Dužina peščare je oko 35 km, a širina nešto više od 11 km, nadmorske visine do 200 m.

Crkve brvnare naziv je za sve crkve sagrađene od brvana, tj. talpi, drva u obliku daske širine do 10cm. Ovakve crkve postoje svuda gde je drvo bilo najvažniji građevinski materijal, na primer u Rusiji, Poljskoj, Slovačkoj i u zemljama Skandinavije (sačuvane su crkve iz doba Vikinga), a u našim krajevima su najčešće u šumovitim dinarskim krajevima i Šumadiji. Odvajkada, na prostoru današnje Srbije, drvo je bilo najvažniji graditeljski materijal – bilo ga je u izobilju, lako se obrađivalo, dobro je štitilo od hladnih zima. Početak gradnje vezuje se za rani XIII vek i vreme sv. Save, ali je danas sačuvano 50-tak, građevina nastalih tokom XVIII i u prvoj polovini XIX veka,.

Arboretumi, ili parkovi retkog drveća prikupljenog sa svih strana sveta, predstavljaju raritet svake zemlje. Oni govore o negovanju lepote i tradicije u isto vreme. Da bi se neko drvo prenelo iz svog prirodnog staništa i omogućili uslovi za njegov razvitak, treba da prođe desetine godina, kako bi ono dobilo punu lepotu i zrelost. Upravo je takav arboretum u gradiću Tisakurti, koji se pruža na 60 hektara. Njega je osnovao sin grofa Petera Bolza, Jozef, koji je na očevom imanju, a uz pomoć transilvanijskog baštovana, osmislio i prikupio vrste drveća iz celog sveta. U svom okrilju park čuva 1500 vrsta različitih vrsta, pa se tu mogu sresti crvene jele ili “večno drvo” od koga je građena Venecija, jer ne može istrunuti, crveni hrast (primerak star 150 godina), poreklom iz severne Amerike, čiji listovi s jeseni pocrvene, a plod (žir) dobija purpurnu boju, pa „gvozdeno drvo“od kojeg nikako nećete graditi brod, jer je to jedino drvo koje tone u vodi.

Jedinstven primer kako se ljubav prema životinjama može pretvoriti u isplativ porodični biznis, nalazimo na imanju Nađa Ferenca, u malom mestu Abonju kraj Banje Martfu u Mađarskoj. Čovek je biznismen, ima nekoliko svojih pumpi i drugih poslova. Na ulazu u njegovo imanje koje se proteže na 160 hektara (u jednom komadu) primećujemo dva velika džipa i više luksuznih automobila. Sa osmehom našu grupu dočekuje debeljuškast čovek u radnom odelu i blatnjavim čizmama.

Svakodnevno, u smiraj dana, brod – katamaran, koji može da primi tridesetak ljudi, ali je prijatnije i komotnije kada ih je upola manje, spušta se vodenim putem od “špica” na Štrandu do ispod Petrovaradinske tvrđave. Nakon jedinstvenog doživljaja tvrđave sa reke, put se nastavlja u suprotnom smeru, uzvodno, do Žice ili Dalekovoda ili vodene „Novosadske kapije“,

Austrija, zemlja carskih dvoraca i valcera, nekada sedište jedne od najvećih evropskih monarhija, zemlja burne i bogate prošlosti, impozantnih građevina i još lepše prirode, po pravilu me ostavlja bez daha. Ovoga puta odnosom prema vinu i vinogradima. Na takav zaključak odmah po prelasku mađarske granice ukazuju nepregledni zasadi vinograda pored kojih prolazite.