Kovilj je naselje iz XIII veka nedaleko od Novog Sada, na obodu SRP Koviljsko-petrovaradinskog rita. Za dolazak u ovo bačko naselje ima više razloga. Jedan je manastir Kovilj, spomenik kulture pod zaštitom države od 04. avgusta 1949. godine, posvećen Svetim arhanđelima Mihailu i Gavrilu, koji je prema predanju osnovao Sv. Sava u XIII veku, a pouzdano se zna da je postojao krajem XVI i početkom XVII veka. U manastiru danas ima 30 monaha i jedan je od najbrojnijih u okviru Srpske pravoslavne crkve.

Koviljski rit je kompleks vekog broja kanala i rukavaca, funkcionalno povezanih u integralnu celinu, koji se prostire na teritoriji Kovilja i Gardinovaca u južnoj Bačkoj, na levoj obali Dunava, nedaleko od Novog Sada. Arkanj je jedan od rukavaca Dunava u Koviljskom ritu i preko njega prelazi autoput od Novog Sada do Beograda. To je jedno od omiljenih mesta ribolovaca ovog kraja.

Uvek kada se sretnemo sa interesantnim ljudima kojima je pošlo za rukom da rade ono što vole, i da su u to uspeli da uključe sve članove svoje porodice, dovedeni smo u dilemu: da li govoriti o pojedincu, personi ili o njegovom delu. Geza Katai iz Malog Iđoša, vlasnik Salaša „Katai“ i Gostinske kuće „Katai“ u tom mestu u srcu Bačke, suprug i otac troje dece, svojim delom i idejama, većinom realizovnim, odnosom prema članovima svoje porodice, zaposlenima i zajednici uopšte, visoko podignutom lestvicom kada su u pitanju radne navike i životne vrednosti, zadao nam je ozbiljan zadatak.

Etno park "Majkin salaš" se prostire na imanju površine 40 ha. Dok je 20 ha pod intenzivnim zasadom jabuka, ostatak je namenjen seoskom turizmu. Naziv je dobio po reči majka, koja je na severu Bačke sinonim za baku i iz milošte se izgovara sa dugosilaznim akcentom na prvom samoglasniku. Porodica Gabrić je ovo stogodišnje zdanje za goste otvorila 2003. godine. Etno park se sastoji od „Majkinog“ i „Cvetnog salaša“, oko 50 metara udaljenih jedan od drugog. „Majkin salaš“ je uređen u maniru starog vojvođanskog salaša.

Iz široke ponude turističkih proizvoda u Vojvodini, poslednjih dvadesetak godina izdvojili su se salaši, kao nešto imanentno, vojvođansko. Nekada izdvojena mesta i sinonim za težak paorski život, danas su centri u kojima se propagira poželjan stil života opuštene atmosfere i bogate trpeze, uz nezaobilazne tamburaše. Aleksandar Samardžija Splića prvi je 1996. godine prepoznao salaš kao turistički proizvod.

Površine 21.506 km², oko 200 km u prečniku, sa nešto više od 1.900.000 stanovnika, i dve reke, Dunavom i Tisom, koje je dela na Bačku, Banat i Srem - označene sa tri zvezdice na njenoj zastavi, lična su karta Vojvodine. Ovu pretežno ravničarsku oblast, izvanredni zemljišni i klimatski uslovi, uz rad vrednih Vojvođana, postavili su za najrazvijenije privredno područje matične zemlje Srbije.

Pomisao da se zimi na salašima ništa ne dešava je zabluda. Zima na salašima je vreme manifestacija koje su vezane za način salašarskog života, koji čenejski Salaš 137, godinama unazad nastoji da oživi. Jedan vikend bio je posvećen pripremi kitnikeza - specijaliteta od dunja, vikend ranije, pečenju paprike i kuvanju ajvara.

Privredna komora Vojvodine poseban akcenat u svojim aktivnostima daje razvoju receptivnog turizmu Vojvodine i podržava svaku inicijativu za kreiranje novih turističkih proizvoda i investicija u turizam Vojvodine. To je bio jedan od razloga što je viši samostalni stručni saradnik u Udruženju usluga Privredne komore Vojvodine (PKV), gospođa Dragica Samardžić prisustvovala u četvrtak, 12. oktobra 2017. godine, prezentaciji turističke ponude i turističkih potencijala Opštine Pećinci, koju je organizovala Turistička organizacija opštine Pećinci, u saradnji sa Turističkom agencijom „Panonojaturs“ i Hotelom „Crystal hotel&Event centar“.

Svaki čovek želi nečim da obeleži svoje bivstvovanje na zemlji. Neko zida zgrade, neko stvara umetnička dela ili nešto drugo što će ga nadživeti. Da ne bi žalio zbog onoga što nije učinio, a mogao je, dr Rade Jovanović, rukovodilac savetodavne službe Instituta za primenu nauke u poljoprivredi u Beogradu, je pre nekoliko godina pun entuzijazma, uz pomoć svojih prijatelja i rođaka, započeo obnovu prostora na svojoj dedovini, na Gradačkoj reci, 12 km od Ibarske magistrale, na putu Kraljevo - Raška, na stotinak metara od zadužbine Jelene Anžujske - manastira Gradac, u istoimenom selu koje danas broji 300 do 400 stanovnika i školom koju pohađa desetak učenika.

Salaš „Đorđević“ u Šupljiku, Biljane i Ljubiše Đorđevića, dobitnik je visokog priznanja „Kapije uspeha“ Privredne komore Vojvodine za 2016. godinu u kategoriji salaša.
Izgrađen sredinom prošlog veka, a od strane porodice Đorđević kupljen 2004. godine, napravljen je da čini ne samo mesto na kojem će ljudi zastajati i nalaziti onaj neophodni mir i spokojstvo, već je i pravo tradicionalno, ali istovremeno i savremeno bogatstvo ovoga kraja. Prostire se na površini od osam hektara zemlje i nalazi se u neposrednoj blizini Palićkog jezera.