Katarina Janković je student četvrte godine Fakulteta dramskih umetnosti u Beogradu, odsek dramaturgija. Još kao mala pokazivala je neverovatan talenat. Sa jedanaest godina napisala je prvi scenario za školski film, igrala manje uloge u domaćim TV serijama…
U projektu “Doba Dunđerskih” potpisuje se kao scenarista uz velikog Peru Zupca i postaje deo prekaljene ekipe koja je učestvovala na snimanju ovog dokumentarno-igranog filma.

Zoran Janković, direktor i vlasnik „Košutnjak filma“, kuće koja od svog osnivanja 2005. godine potpisuje serije najgledanijih naslova:„Ranjeni orlao“.„Bela lađa“, “Nepobedivo srce”, “Greh njene majke”, do najnovijih, filma “Kad ljubav zakasni” na osnovu kojeg je proizišla serija “Samac u braku”, što je bio slučaj i sa projektom “Šešir profesora Koste Vujića”. Uz Zorana Jankovića redovno se pojavljuju imena poput Zdravkoa Šotre, Siniše Pavića, Milovana Vitezovića…

Kada je počeo Prvi svetski rat Beograd je imao 90-100.000 stanovnika. Bila je to varoš koja se brzo razvijala, bila u poletu, sa sve više fabrika, u koju je dolazilo sve više stanovništva.
Na uglu Krunske ulice i Svetozara Markovića, tačnije Svetozara Markovića br. 20, nekada je bilo muslimansko groblje, pa je izvesni engleski trgovac kupio veliki plac da na njemu sagradi porodičnu zgradu. Posle četiri godine kuću je prodao Austro-ugarskom poslanstvu. Podrum, prizemlje i sprat 1900. godine dobijaju još jedno krilo. Godine 1925. zgrada je predata Beogradskoj nadbiskupiji, u čijem posedu se i danas nalazi, i tome duguje što je do danas sačuvana.

Kajmakčalan je najviši vrh planine Nidži, na granici Republike Makedonije i Grčke, na nadmorskoj visini od 2.521 metara, poznat kao poprište najžešćih borbi na Solunskom frontu tokom Prvog svetskog rata.
Na Koti 2525, koju su vojnici Drinske divizije, Sedmog puka Dunavske divizije i Dobrovoljačkog odreda, osvajali od 12. do 30. septembra 1916. godine, odnosno današnju Kotu 2521, jer su jaka topovska razaranja u Kajmakčalanskoj bici odnela četiri metra planine, nalazi se spomen-kapela u kojoj je prema poslednjoj želji dr Rodolfa Arčibalda Rajsa, mermerna urna sa njegovim srcem.

Prva kojoj je organizator jubilarnog „Sremski kolač“, gospodin Petar Dimitrijević, uručio zahvalnicu za trud i trajanje tokom svih deset godina održavanja ove uspešne manifestacije u Rumi, bila je gospođa Kaća Jurišić. A od te 2004. godine kada je sa još nekolicinom žena i udruženja učestvovala u prvom „Sremskom kolaču“ mnogo toga se promenilo.

Mnoga udruženja nazvana su po svom mestu ili geografskom određenju, a Udruženje žena iz Rakovca (opština Beočin) nazvano je po, kako se smatra najlepšem cvetu i kraljici cveća - ruži, ali ne običnoj već onoj gorskoj, lekovitoj, koja uspeva samo na određenim mestima i pod određenim uslovima. Tako Udurženje žena “Gorska ruža” svojim imenom asocira na posebnost uslova pod kojima raste, ali i na obronke Fruške gore, na kojima se pruža Rakovac.

Jubilarni deseti “Sremski kolač” koji se 1. marta odražao u organizaciji Petra Dimitrijevića i TA Panonija turs iz Rume, ugostio je veliki broj udruženja i aktiva žena koje su se takmičile u izradi slatkog, slanog i slavskog kolača, kao i etno postavci. Povodom desetogodišnjice održavanja ove manifestacije domaćini su najistrajnijim udruženjima, koji su sa njima od prve manifestacije, dodelili zahvalnice. Među njima bila je i Mara Milovanović, predsednica Udruženja žena “Sremice” iz Pećinaca.
Od kada su žene u Srbiji na prelasku iz XX u XXI vek počele da se udružuju, stvari su počele da se menjaju, i to na bolje. Vraćanje tradiciji, korenima, navikama i običajima naših starih uticali su i na promenu slike o životu.

Na dobro organizovanoj i izuzetno uspeloj manifestaciji „Slavski kolač“, odražanoj 1. marta u Rumi, koji je pod nazivom „I posle slave kolač“ doživeo jubilarnu desetogodišnjicu trajanja, samo u takmičarskom delu učestvovalo je 39 aktiva žena. Da se pokažu i druže bilo ih je mnogo više, a velika Sportska dvorana u centru Rume bila je ispunjena do poslednjeg mesta.

Veština pucanje bičem poznata je od starina. Nekada su čobani nosili bičeve ili korbače preko svog ramena i na taj način čuvali stada svinja, goveda, i koristili ga kada goveda krenu u tuđi atar.

Etno kuća Gojka Lazića se nalazi u selu Svinjarica na obronku Radan planine, sa južne strane. Udaljena je 12 kilometara od Lebana, 32 od Leskovca, a 1 kilometar od Caričinog grada. Kuća ima istorijske i graditeljske vrednosti i svedočanstvo je življenja i opstanka srpskog naroda na ovim prostorima.